Filmische blik

Mijn achtergrond ligt in de audiovisuele kunsten, en die blik laat me nooit meer los. Ik kijk naar mensen zoals een regisseur naar een scène kijkt: hoe iemand stapt, hoe iemand stilvalt, hoe iemand zijn handen houdt. Die kleine dingen zeggen me meer dan honderd woorden ooit kunnen.

Ik observeer ritme, beweging, pauzes. Het zijn die momenten tussendoor - de manier waarop iemand een stoel aanschuift of een mouw optrekt - waar je iemands eigenheid ziet.

Die details vertaal ik in lijnen, volumes en snits. Zo wordt een kledingstuk niet alleen een vorm die je aantrekt, maar ook een vertaling van hoe jij beweegt en aanwezig bent.

Kleding is voor mij geen stilstaand beeld. Het moet leven met de drager. Zoals in film een kostuum meebeweegt met het verhaal.

In film vertelt kleding nooit alleen ‘wat iemand aanheeft’. Ze vertelt wie iemand is, hoe iemand in de ruimte staat, welke rol iemand op dat moment speelt. Dat fascineert me: de manier waarop vorm en zijn één geheel worden.

Die filmische blik maakt dat elk stuk een scène draagt. Het is niet zomaar stof en draad, maar een precieze montage van observaties. En wanneer alles klopt, voelt het alsof je rol vanzelfsprekend wordt gespeeld.

Een goed gemaakt pak of nauwkeurig gesneden jurk heeft die stille kracht: Het ondersteunt je, het begeleidt je, het laat je zien zoals je wil verschijnen.

Dat is uiteindelijk waar ik naar zoek. Kleding die niet schreeuwt, maar vertelt. Kleding die met jou meebeweegt. Kleding die jouw aanwezigheid draagt.

“Ik observeer mensen. Hoe iemand beweegt, hoe ze hun handen houden. Dat zegt me iets. Dat vertaal ik mee in het kledingstuk.”